Hi, ik ben Jo-Ann

Brabantse met een harde G

Opgegroeid in Brabant en roots in Den-Haag. Mijn jeugd was een mix van zachte blikken en harde woorden. Brabant leerde me verbinden, luisteren, de tijd nemen. Den Haag gaf me lef, nuchterheid en een prima radar voor bullshit.

Het heeft me gevormd tot iemand die warm durft te zijn en duidelijk. Die luistert en spiegelt. Die niet bang is voor stilte, maar ook niet voor een beetje frictie. En ja, ook de minder handige kanten hebben me gevormd. Zoals pleasen totdat je erbij neervalt of je hart afschermen met een flinke dosis sarcasme.

Ik neem het beste van die twee werelden mee in mijn werk: de zachte kracht van samen kijken en de directe blik van ‘kom maar door’.

Met zachtheid naar binnen kijken, met lef naar buiten stappen...dáár zit mijn werk.

Ik geloof er niks van

Waar je opgroeit, bepaalt in welke waarheid je belandt. Je familie, je buurtje, de juf die vond dat je ‘te gevoelig’ was...allemaal stemmen die jou het idee van normaal geven. Had je drie straten verder gewoond of een andere achternaam gehad, dan had je waarschijnlijk iets héél anders geloofd over wat hoort, mag en goed is.


Ik geloof niet in die ene waarheid. Want wat voor de een volkomen normaal is, is voor de ander not done.


En dat is bijvoorbeeld waarom reizen zo lekker voelt. Je mag even uit je eigen gelijk stappen. Je word wakker in een land waar mensen met slippers op de motor zitten, rijst als ontbijt eten en zich totaal niet druk maken over dingen waar jij je normaal kapot aan ergert. Heerlijk!

Vasthouden aan je eigen waarheid voelt misschien veilig, maar het is ook een prima recept voor tunnelvisie, oordelen en ruzie op verjaardagen. Ik kies liever voor verwondering dan voor gelijk. Voor nieuwsgierigheid in plaats van zeker weten.

Want daar begint verbinding en vrijheid. En...je gaat een stuk relaxter naar jezelf kijken!

Dit kan niet de bedoeling zijn

Ik groeide op bij mijn vader in Brabant. Hij worstelde met zware depressies, en uiteindelijk koos hij ervoor om het leven los te laten. Zijn waarheid was te donker geworden. Thuis draaide alles om overleven. Om spanning, zorgen, aanpassen. En vooral niemand triggeren.

Ik leerde feilloos aanvoelen wat een ander nodig had, en vergat intussen wat ik zelf voelde.

Ik bleef achter met de overtuiging dat ik nog beter mijn best moest doen. Nog liever moest zijn, minder tot last. Dan zou ik misschien wél de moeite waard zijn om bij te blijven. Lang heb ik gedacht dat dit liefde was. Jezelf kleiner maken om ruimte te geven aan de ander.

Tot ik zelf moeder werd. Pas toen voelde ik hoe liefde ook kan zijn: stil, moeiteloos, onvoorwaardelijk. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik mijn zoon moet leren af te stemmen op wat anderen van hem willen?

Dat je moet leven met je voelsprieten altijd naar buiten, en nooit naar binnen?

Eigen pad bleek de snelweg

Ik ging samen met hem op verkenning. Hoe ziet het er dan uit als je loyaal bent aan jezelf, ook als dat schuurt met de verachtingen van anderen? Wat blijft er over als je stopt met streven? Met pleasen? Met maar door blijven gaan?

Ineens zat daar dus een klein mannetje tegenover me, die me diep aankeek zonder verwachtingen, zonder oordeel. Met alleen maar liefde.

Met die liefde kwam ook de spiegel. Want hoe geef je iets door wat je zelf nog niet durfde te ontvangen?

Ik wilde het anders doen. Niet perfect. Niet volgens het boekje (liever niet zelfs). Maar echt en zuiver…voor hem. En dus ook voor mezelf. Mijn eigen pad, waarvan ik dacht dat het een zijweggetje was, bleek ineens de snelweg.

  • Ik ging leven op mijn manier en voelde vrijheid
  • Ik stopte met pleasen en vond verbinding
  • Ik stopte met strijden en het begon te stromen

De vrijheid die ik voelde was zo krachtig dat ik wist dat dit mijn toegevoegde waarde moest zijn op deze gekke planeet. Zoveel mogelijk mensen helpen deze zelfde kalme kracht te ervaren.

Hoe dan?

Grote inzichten zijn prachtig, maar daarna begint het echte werk.

Want hoe doe je dat dan, loyaal zijn aan jezelf zonder direct je baan, je schoonmoeder of je mentale stabiliteit op te zeggen? Hoe zeg je nee zonder dat je daarna drie dagen ligt te piekeren? Hoe stop je met pleasen zonder iedereen te verliezen (inclusief jezelf)?

Ik help je kijken. Voelen. Eerlijk worden. Niet om nog beter je best te doen, maar om te ontdekken wat gewoon klopt voor jou. Ook als dat schuurt. Juist dan.

Mijn coaching is warm en scherp. Veilig, maar niet per se comfortabel. Want groeien doet soms een beetje zeer. Maar liever een beetje pijn dan nog tien jaar vastzitten in iets wat allang niet meer past, toch?

Ik coach, train en begeleid jonge mensen die zoeken naar hun eigen ding. Niet om je te fiksen. Wel om je te helpen thuiskomen bij jezelf. Want daar begint het.

Je hoeft niet harder. Niet méér. Je hoeft alleen eerlijker. En een beetje moed helpt ook. Ik stel vragen die je wakker maken. Ik help je voelen wat je allang weet.

En ik blijf. Ook als het even kraakt...misschien juist dan.

  • Écht over Jou

    Jij gaat in de spotlight, niet de theorie. Stoffige modellen laat ik lekker in de boekenkast staan.

  • Heldere Taal

    Ik beoog te formuleren in een dermate transparante en eloquent verwoorde idiolect...Uhgg GEZONDHEID! Dit dus niet.

  • Snelle Impact

    Ellenlange college's heb ik jaren geleden ritueel afgezworen. Daar zal ik jou dus niet mee vermoeien. The time is now!