De vuurlinie, iets voor jou?

Hoe jij jezelf in de vuurlinie zet.

Soms voel je het direct. Een opmerking. Een blik. Iets kleins, of juist iets groots... en BAM, daar istie. Die steek, die klap in je borst, die golf in je buik. Pijn. Je bent geraakt. En voordat je het doorhebt, zit je midden in een verhaal over wat het betekent, wie jij bent, wat zij bedoelden, hoe fout dit is, hoe slecht jij bent, hoe hard jij moet verdedigen.

Welkom in de vuurlinie.

Maar hier komt het: jij bent daar zélf gaan staan. Je had de loop allang gezien, en toch zei je: schiet maar.
Waarom doen we dat? En belangrijker: hoe stappen we eruit?

De drie pijlen van pijn

Er bestaat in het boeddhisme een idee dat ons kan helpen om dit patroon te doorzien. Het gaat over drie pijlen. Drie lagen van pijn.

Pijl één is de trigger. De situatie zelf. Iemand zegt iets dat je raakt. Je wordt overgeslagen. Genegeerd. Bekritiseerd. Afgewezen. Die eerste pijl doet pijn. Niks aan te doen!

Maar dan komt pijl twee: de betekenis die jij er zélf aan geeft.
“Zie je wel, ik ben niet belangrijk.”
“Niemand houdt rekening met mij.”
“Ik ben niet goed genoeg.”
Dat zijn geen feiten. Dat zijn praatjes in je hoofd, om je te beschermen voor die pijn. Maar het blijven praatjes, want hoe kun je nou weten of het waar is? De praatjes kiezen vaak voor worst case scenario. Ze maken het persoonlijk. Ze geven de klap een harde echo.

En dan komt pijl drie: het gevolg van die betekenis. Jij trekt je terug. Of je gaat in de aanval. Je sluit je hart. Je bouwt muren. Misschien straal je het uit naar anderen. Misschien saboteer je jezelf. Deze derde pijl zorgt ervoor dat de pijn van de eerste pijl zich uitspreidt als een olievlek, en jij zit er middenin.

De kunst van bij de eerste pijl blijven

We kunnen het leven niet pijnvrij maken. Er zullen altijd momenten zijn waarop iets ons raakt.
Maar wat we wél kunnen, is leren stoppen bij die eerste pijl. Voelen wat er is, zonder er meteen een verhaal van te maken.

Dat vraagt oefening. Het vraagt verantwoordelijkheid. Het vraagt liefdevol naar jezelf kunnen kijken en zeggen:

"Auw. Dit doet pijn. Punt."

Zonder oordeel. Zonder analyse. Zonder conclusie over wie je bent of wat er misgaat.

Het vraagt ook dat je gaat zien: die tweede en derde pijl? Die zijn van jou. En dat is niet erg. Het is juist krachtig. Want als jij ze schiet, kun je ook besluiten ermee te stoppen.

Verantwoordelijkheid ≠ schuld

Belangrijk om te onthouden: verantwoordelijkheid nemen voor je pijn betekent niet dat je alles maar moet pikken of dat je schuld hebt aan wat er gebeurt.
Het betekent dat je erkent dat jouw binnenwereld van jou is. Dat jij kunt kiezen hoe je ermee omgaat.

En in die keuze zit VRIJHEID.

Dus, wat kun je doen?

Volgende keer dat je geraakt wordt, probeer dit eens:

1. Pauzeer. Voel. Wat is de eerste pijl? Wat doet het met je lijf?

2. Merk je verhaal op. Welke betekenis geef je eraan? Is dat echt waar?

3. Kies bewust. Wat heb jij nu nodig, zonder jezelf extra pijn te doen?

Je hoeft de vuurlinie niet in. Je hoeft niet op alles te reageren. Soms is het genoeg om te zeggen: ik ben geraakt en het daarbij te laten. Zonder drama. Zonder oorlog.

Tot slot

Iedereen krijgt pijlen. Maar jij bepaalt of je jezelf ermee doorboort.
En weet: er is kracht in zacht blijven, ook als het pijn doet.

Dus als het weer eens gebeurt, als je de kramp voelt komen, als je merkt dat je verstrakt en je vinger naar de trekker beweegt...
Adem uit.

En zeg zachtjes tegen jezelf:

“Dit is de eerste pijl. En hier houd ik het bij.”